هنوزم فریاد می‌زنی؟

دیدی چه آسون می‌شه مارو کشت؟

هزیونا تموم نمی‌شن

نداره، چون فایده نداره

اینجوری شد

دست ما نبود

دوویدم

هنوز معلوم نیست که برسیم

یا وسط راه....

شب، شراب، اسمایول

حالا وقت زیاده
فردا می‌ریم اسمایول

قمر در عقرب

احتمالا سال دیگه

دوتا بهار داریم ما

از بهارم پیداست

خیلی چیزها تغییر کرده

نگاه کردن به تو اما هنوزم دلچسبه

دیگه هیچ وقت حالم خوب نمی‌شه

چه کند بنده که گردن ننهد فرمان را

آخرین ساعت‌های 32 سالگی دارند با دلشوره می‌گذرند

با اضطراب

اینکه قرار است 33 سالگی چه‌ها بر سرم بیاورد

اینکه قرار است باز کجای زندگی‌ام را بسازم یا به گند بکشم

می‌ترسم از چیزهایی که منتظرم هستن و شک ندارم که حتی اگر کلی هم درد بکشم، از پسشان بر می‌آیم

اما جنس وارد شدن به سن جدید با سال‌های پیش فرق دارد

یک جوری انگار تب‌دار است، انگار عجله دارد و می‌دود

راستش یک جورهایی نمی‌خواهم که 33 سالم شود

چون می‌ترسم...

کی توان سهل ترک جان کردن

حالا که دور وایسادم حالا که چشمام باز و دریچه دلم بسته شده از رفتنت نکه ناراحت، که شادم خوشحالم و می‌دونم یه جا خوبی کردم و رفتن تو جواب اون خوبی‌س

Roads Untraveled...

Give up your heart left broken
And let that mistake pass on
'Cause the love that you lost wasn't worth what it cost
And in time you'll be glad it's gone...


Roads Untraveled/Linkin Park

گاهی کسی نشسته که غوغا به پا کند

...

Amazing...

این روزها همه‌اش عجیب است

پر است از اتفاقات عجیب

تلنگرها

سیلی‌ها

 و نشانه‌ها

یک چیزهایی می‌بینم و می‌شنوم که انگار قرار رخ‌دادنشان برای درس دادن به من بوده

برای یادآوری به من
و برای باز کردن چشم‌هایی که مدت‌ها یا برای خواب بسته‌مشان یا برای نریختن اشک‌هایم
این روزها دایم یک چیز‌هایی می‌شود؛ من ساعت‌ها در فکر فرو می‌رم و می‌بینم که ای وای از این زندگی

دقیق‌تر بخواهم بگویم

این روز‌ها دنیا به من درس می‌دهد

عشق آن باشد که حیرانت کند...

همه‌اش دارم سعی ‌می‌کنم به خوبی‌ها و خوشی‌هایی که هست پر و بال بدهم

ببینمشان

حسشان کنم...

همه‌اش با خودم تکرار می‌کنم لحظه... لحظه را دریابو خوش باش

اما توی همان لحظه‌ لعنتی باز هم یادی، خاطره‌ای، نشانه‌ای

از راه می‌رسد و ضربه کاری را وارد می‌کند

و من پرتاب می‌شوم به دیروزها...

+ وی عبور کرد!

خیلی چیزها سرآغازند

اما گاهی فقط یه چیز کافیست برای تمام کردن همه چیز...

فکر میکنم حالا که این سیصد و شصت و پنج روزی که گذشت، گذشت بقیه اش هم می آید و میرود اما این میان

تمام و کمال نیست شدم

از خودم

از آرزوهایم

خنده هایم

و یک تویی که گوشه ای از این دنیا

همین حالا به کسی میگوید

دوستت دارم

و او میخندد

و من اما... 

Soon I know I'll wake from this dream...

مسخره نیست؟

وقتی باد دارد موهایت را نوازش می‌کند

وقتی تا چشم کار می‌کند سبزی است و سکوت

وقتی تو لیوان نوشیدنی‌ات را در دست داری و گاهی پکی به سیگارت می‌زنی

خوبی‌های زندگی‌ات را مرور نکنی

خنده‌هایت را

دلخوشی‌هایت را

مرور نکنی تمام دوستی‌هایت را

و لبخند نزنی؟

و فراموش نکنی که این زندگی روزهای خوب هم داشته و دارد

و به یاد بیاوری که با همه تلخی‌هایش یک روزهایی آنقدر خوش بودی و خندیدی که هیچ کس در آن روزها اندازه تو خوشبخت نبوده...

تقدیر....

این وقت غروب

توی تاریک روشن هوا که میشه

وقتی درست از گوشه کنار رفته پرده

ماه نیمه نشده پیداست

وقتی موزیک گوش میدی

بدون هیچ اراده ای

همه زندگیت میاد و از جلو چشمات رد میشه

انگار که مرده باشی و روحت بخواد از تن خستت

بکنه و بره

تو همه چیزو میبینی ولی...

هیچ وقتی واسه جبران یا ادامه نداری

حتی نمیتونی آه بکشی...

و فقط میگی

حیف

ببین کجا شدم اسیر تو!

یک وقت‌هایی فقط باید نشست و نگاه کرد

به اینکه آدم‎‌ها چطور خودشان را به گند می‌کشند

ببینی تا کجا پیش می‌روند

با همه ادعایی که در عقل و شعور دارند

تا کجا پیش می‌رند

می‌دانی

یک سری از آدم‌ها را باید رها کنی

وقتی رها شوند خودشان می‌شوند

آن وقت است که می‌بینی زمین تا آسمان با چیزی که نشان داده‌اند فرق دارند...

این روزها بیشتر نگاه می‌کنم

نگاه می‌کنم و خوشحالم

به خودم می‌بالم که فقط و فقط برای مقبول بودن از نطر آدم‌ها هر آن‌چه که ممکن است در توانم باشد را انجام نمی‌دهم

خوشحالم که هنوز هم می‌توان آدم‌ها را دوست داشته باشم

و این حس همچنان در من زنده و جوان است

و تو همه این‌ها را نداری مگر اینکه کسی خودش را به گند کشیده باشد...

به شیب شب سرازیرم

من فقط دارم فکر می کنم که این همه سردی را

از کجای زندگی ام وام گرفته ام

اهمیتی ندارد

جمله این روزهای من در برابر همه اتفاقات است

نگاهم می دانم سرد و بی روح شده است

کلماتم هیچ حسی ندارند

و عمقم که گاهی سرد تر از یخ است

و انتهای همه این ها 

همچنان زندگی ام جریان دارد

با هم سردی که بر آن حکومت می کند

با همه یخ بستگیش

و خالی بودنش از آدم ها

آسوده ام و همین برای همه روزهای باقی مانده عمرم کافیست

یک سری از آدم ها هستند برای اینکه تو فراموششان کنی از هیچ گونه ریدمانی به خودشان دریغ نمی کنند

غافل ازاینکه تو اصلا نمی بینیشان!

انگار که رهایی نیست

تمامی ندارد

هر روز و هر شب تکرار می شود

تو هی دورش میکنی از خودت 

او هی به تو نزدیک تر می شود

دائم سعی می کنی فراموشش کنی

و اون همه اش در یاد توست

تمامی ندارد انگار

این غم خوردن ها

این مرور کردن ها

این خندیدن های از روی تنفر

این اشک های از سر دوست داشتن

تمامی ندارد درگیری تو با این حس های عجیب

که اسمی برایشان نداری جمله ای و حتی کلمه ای برای توصیفشان نیست

اما می دانم

خوب می دانم

انگار که رهایی نیست

آدم ها زیاد زخمی می شوند

گاهی زمین میخورند و جراحت بر می دارند

گاهی تصادف می کنند و می شکنند

بعضی وقت ها خودشان به خودشان ضربه می زنند

گاهی سر آدم می شکند 

وقت هایی هست که چاقو انگشت آدم را می برد 

اصلا هزار جور زخم در هزاو نقطه بدن داریم

اما وقت هایی در زندگی همه ما هست که قلب آدم زخم می شود

روح آدم ضربه می خورد

این وقت ها، بهبودی نیست

ضربه را که بخوری می شکنی

له می شوی

خرد می شوی و میریزی

با هر ضربه و زخمی به دلت یک تکه آن می ریزد

خرد می شود...

همه زخم می خورند

زندگی است دیگر

اما زخمی که از دیدن محبوبت، آراسته و خواستنی

در لباسی زیبا

در خانه ای مزین شده

آماده و محیا

برای دیگری میبینی...

این زخم نیست

درد هم نیست

خود خود مرگ است.

ببینی آنکس که دوستش داری

خود را برای هم خوابی با غیر تو

آماده و مشتاق می بیند

زندگی است دیگر....

این روزها یک مرگیم هست

 علاوه بر مرگ های روزهای قبل

سه روز است با نگاه کردن به ترک دیوار هم اشکم در میایید

یک ترانه پیدا کردم جان میدهد برای اشک ریختن

سوای کلش یک تکه اش دلم را عجیب می سوزاند

این روزها همه اش دلم میسوزد

همه اش اشکم در میاید و فکر میکنم که کاش هیچ مرگیم نبود

کاش اصلا نبودم

سرم دارد میترکد

قفسه سینه ام میسوزد

و همه اش این روزها یک مرگیم است

علاوه بر مرگ های روزهای قبل...